Toen begon namelijk iets in mij te roepen: ‘Je hebt iets anders in dit leven te doen!’. Ik voelde dat ik een bijdrage aan een hoger doel te leveren had. Hoe en wat, geen idee. Ineens vond ik op mijn werk geen voldoening meer, alles leek zo onbelangrijk. Alsof ik mijn tijd aan het verdoen was. Het was niet zozeer dat ik mijzelf belangrijker vond, maar alsof ik een andere taak te volbrengen had.
aug 30, 2020 Aangepaste datum: aug 29, 2020
Voelt het voor jou ook weleens alsof je in twee werelden leeft?
Een nieuw tijdperk is aangebroken en jij bevindt je veelal al in de liefdesenergie van deze nieuwe wereld, maar als je om je heen kijkt zie je veel angst en verwarring
Ik ervaar de tweestrijd die het als twee werelden laat voelen op dit moment als heel intens. Wat ik er precies van vind, varieert nogal. Soms is het verwarrend, soms enorm uitdagend. Soms vind ik het zo heftig dat ik het liefst in mijn eigen schulp kruip en de andere keer vind ik het zo geweldig om in deze tijd op aarde te zijn dat ik het liefst anderen zo veel mogelijk inspireer om dit perspectief ook te omarmen. Op zulke momenten kan ik mij heel dankbaar voelen voor de keuzes die ik de afgelopen jaren gemaakt heb waardoor ik de energie van de nieuwe wereld begrijp.
Een wereld van zelfliefde
Ik zie de nieuwe wereld als een andere dimensie. Deze nieuwe wereld was er al, alleen zijn wij nu als mensheid steeds bewuster voor zelfliefde en de kracht in onszelf aan het kiezen, waardoor deze wereld zich nu meer voor ons opent. De weg naar een een diepe staat van onvoorwaardelijke zelfliefde zorgt ervoor dat je deze dimensie begint te begrijpen. Op momenten dat ik geen zelfliefde voel, dan zit ik vaak ook in dat zware gevoel waardoor ik liefst in mijn schulp kruip. Op momenten dat ik volledig in zelfliefde ben, durf ik te schijnen met het licht dat in de nieuwe wereld omarmd wordt. Het verschil tussen de 2 dimensies overzien, maakt het draaglijker en ook weer pijnlijk. Misschien denk je nu: Huh, hoe kan dat in één zin? Ik ga proberen het aan je uit te leggen.
Liefde is geduldig
De nieuwe wereld waar we naartoe aan het bewegen zijn is volledig gebouwd op het geloof in liefde als sterkste intentie. Vroeger had mijn moeder een tegeltje waarop stond: liefde is geduldig, vriendelijk, nooit afgunstig, noch jaloers, schept niet op… De rest weet ik niet meer, maar dit heb ik zo vaak gelezen tijdens mijn toiletbezoekjes dat ik het na zo veel jaren zonder te veel na te denken nog kan opnoemen. Vroeger las ik het dus heel vaak, maar echt begrijpen deed ik het nog niet, dit is pas een paar jaar geleden heel duidelijk voor mij geworden.Een missie
Toen begon namelijk iets in mij te roepen: ‘Je hebt iets anders in dit leven te doen!’. Ik voelde dat ik een bijdrage aan een hoger doel te leveren had. Hoe en wat, geen idee. Ineens vond ik op mijn werk geen voldoening meer, alles leek zo onbelangrijk. Alsof ik mijn tijd aan het verdoen was. Het was niet zozeer dat ik mijzelf belangrijker vond, maar alsof ik een andere taak te volbrengen had.
Neem tijd om naar jezelf te luisteren
Omdat het op een gegeven moment zo frustrerend begon te voelen, ging ik een dag minder werken om te ontdekken wat dit gevoel precies was. Deze dag in de week extra vrij leidde naar cursussen en retraites, die mij stapje voor stapje dichter bij mijzelf brachten. Ik ben heel dankbaar dat ik mijzelf deze ruimte gegund heb in die tijd. Als jij het gevoel wat ik hierboven heb omschreven herkent, gun jezelf deze ruimte alsjeblieft dan ook. Je wordt niet voor niks geroepen. Je ziel probeert je via jouw intuïtie in de juiste richting te brengen.
Mijn roeping
Tijdens mijn opleiding tot energetisch therapeute werd ik steeds uitgedaagd om heel dicht bij mijzelf, bij mijn intuïtie, te blijven. Energetisch werk kan je gewoonweg niet doen als je dat niet kunt. Ik leerde in mijn eigen energie te blijven en te herkennen wanneer ik energie van een ander voelde. De eerste keer dat ik iemand een energetische healing gaf, voelde ik dat ik mijn roeping had gevonden. Dit kon ik! Het was zo bijzonder wat er gebeurde, niet alleen bij mijn cliënt, maar ook in en met mijzelf. Het voelde alsof ik op een andere dimensie inprikte. Een dimensie waar liefde heerst, onvoorwaardelijke liefde. Engelen communiceerden met mij, mijn overleden moeder kon mij bereiken en tijdens sessies erna kwamen boodschappen van overleden familieleden van mijn cliënten door. Het voelde totaal niet eng, ik voelde alleen maar liefde.
Steeds meer kon ik mij hiermee verbinden. Tijdens natuurwandelingen of in meditatieve stand werd dit heel intens. Zo intens dat soms ‘terug naar de gewone wereld’ komen, zwaar voelde. Maar goed, ik leef hier op aarde. Ik kan niet altijd blijven ‘zweven’. Ik zocht een manier om deze veilige en fijne energie van onvoorwaardelijke liefde mee te nemen in de zwaarte van de dimensie die op aarde toch nog wel overheerst.
Eenzame stapjes naar het licht
Dit werd een uitdagend groeiproces. Ik kwam erachter dat iedere stap richting ‘het licht’, richting de nieuwe dimensie, gepaard gaat met emoties. Emoties durven voelen, ruimte durven geven en zelfs omarmen. Als je in de put zit en van daaruit stapjes naar het licht probeert te zetten, kom je emoties tegen die je laten twijfelen, maar ook als je al heel bewust en gelukkig in het leven staat en toch nóg meer uit je schulp wilt komen, komen dezelfde emoties op een diepere laag weer om de bocht: Wie denk ik dat ik ben dat ik zo gelukkig mag zijn? Om mij heen kreeg ik het gevoel alsof anderen niet konden vatten hoe en waarom ik zo gelukkig was. Het klinkt heel gek, maar onze maatschappij is niet ingericht op blij voor de ander zijn omdat het hem of haar goed gaat. Of ja, het mag wel goed met de ander gaan, maar niet beter dan met onszelf. Ik begon mij heel erg afgescheiden te voelen van iedereen op aarde. Ik kreeg het gevoel alsof niemand mij nog begreep of net zo enthousiast over de wonderen van het leven was als ik. Ik voelde me bijna schuldig om zo gelukkig te zijn terwijl mensen om mij heen het zwaar hadden. Mij aanpassen aan waar anderen zich mee bezighielden, dat kon ik echt niet meer. Ik zag geen andere optie dan mij terugtrekken en leren om heel dichtbij mezelf te komen.
Soms is stilstaan het beste
Dat terugtrekken was gewoon echt even stilstaan en dit was het beste wat ik ooit heb kunnen doen!
In deze periode leerde ik écht naar binnen te keren. Contact te maken met mijn lichaam. Ik leerde te luisteren naar mijn helderwetendheid. Het ging mij opvallen dat ingevingen die ik normaal niet serieus nam, heel serieus waren! En dat ze ‘echt’ waren, want ze klopten altijd. In deze periode leerde ik echt mijn eigen waarheid creëren en daar volledig in geloven, doordat emoties mij onbewust niet meer saboteerden. Het heeft me gebracht in het diepe vertrouwen wat ik in mijzelf en het leven heb! Het heeft mij laten ervaren wat het verschil is tussen de twee werelden waar wij op dit moment in leven.
Twee werelden
De wereld van de mensen die innerlijk al helemaal afgestemd zijn op die nieuwe wereld en de toekomst. En de wereld van de mensen die dit nog niet kunnen bereiken omdat ze bevangen zijn van angst, schuldgevoelens of het verleden. Beide groepen zijn even belangrijk, doordat we elkaar op deze manier in balans houden. We zijn in het tijdperk waar we nu zitten, precies waar we moeten zijn.
We zijn één
Ik begon mijn verhaal dat het overzicht van de twee dimensies draaglijk en pijnlijk is: draaglijk omdat ik begrijp wat er gebeurt en welke intentie de ander heeft. Pijnlijk omdat ik zo veel oordelen naar elkaar zie, dat het mij letterlijk pijn doet. Lieve mensen, verandering heeft tijd nodig en vooral heel veel wederzijds begrip. Jij weet in welke ‘dimensie-groep’ jij zit; probeer niet over iemand uit de andere groep te oordelen. Probeer lief te hebben. We hebben elkaar nodig en we zijn uiteindelijk allemaal één.
Bron: www.nieuwetijdskind.com
Geef een reactie